Jak być sobą?

Jakiś czas temu na język polski musiałam napisać pracę na temat manipulacji. Otrzymałam od nauczycielki kserówkę z poleceniem i fragmentem tekstu Michała Głowińskiego "Czy totalitaryzacja języka?", który wyjaśniał to pojęcie na przykładzie definicji "tolerancji" według dwóch rożnych słowników. Pierwsze tłumaczenie było nacechowane pozytywnie, drugie pejoratywnie.  Ale także w różnych mediach zdarza się przedstawić tę samą sytuację w innym świetle.

Dlaczego teraz o tym wspominam? Przedwczoraj natknęłam się na Facebooku na udostępniony  przez kogoś odcinek "Rozmów w toku" zatytułowany "Żyję w bajce, bo rzeczywistość mnie nudzi". W opisie wyczytałam, że był w nim poruszany temat cosplayu (cosplay - przebieranie się za, najczęściej fikcyjną, postać), wiec postanowiłam go obejrzeć.

W tym epizodzie poznajemy Wiktoria (Mephistopheles z Ao No Exorscist), Wojtka (zołnierz napoleoński) z żoną, Kasię i Roberta (Grell i Sebastian z Kuroshitsuji), Karinę (zombie) oraz Dominikę (Lulu z gry "League of legends"). Przemarszu zombie, o którym opowiada Karina, nie potrafię zrozumieć. Spotkanie tak przebranych ludzi na ulicy wywołałoby u mnie autentyczny lęk - i prawdopodobnie nie tylko u mnie, gdyż nastolatka opowiada także o przypadkach płaczących na ich widok dzieci i mdlejących starszych pań. Ale nie o tym chcę dzisiaj napisać. I nawet nie o sympatycznym (pod warunkiem, że przymknie się oko na fakt, że pan Wojtek kupił sobie karabin za 4 tysiące złotych, zamiast wymarzonego przez jego małżonkę ekspresu do kawy) małżeństwie, lubującym się w klimatach napoleońskich. Mianowicie chcę poruszyć temat czterech pozostałych uczestników programu, który jest mi o wiele bliższy.

Wspominałam na początku o manipulacji, gdyż nie wiem, jak inaczej mogę nazwać to, co Ewa Drzyzga robi w swoim programie. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie każdy musi mieć pojęcie o cosplayu, anime i mandze, ale przed nakręceniem o tym materiału, warto bliżej zapoznać się z tymi terminami. Dla mnie pani Ewa jest w tym momencie ignorantką, i to nawet bez wpadek typu nazwania anime bajką (to nie jest bajka, ale kreskówka. O tyle dobrze, że nie została nazwana "chińską bajką") czy wypisywania w opisie odcinka na oficjalnej stronie o "japońskich mangach" (albo "japoński komiks" albo "manga").

Ewa Drzyzga zadaje prowokujące pytania, żeby tylko zrobić jak największe show. Stremowanego człowieka może to zniszczyć. Widać, że do hobby uczestników podchodzi sceptycznie, ma wyrobioną negatywną opinię. W odcinku są również pewne nieścisłości - może z niego wynikać, że ci ludzie chodzą w cosplayu codziennie, a przecież w praktyce przebierają się tylko na konwenty czy sesje zdjęciowe. Ponadto prezenterka nieraz przerywa wypowiedzi, doczepia się do, czasem nie do końca przemyślanych, słów (a potem, chcąc się wyplątać, uczestnicy pogrążają się jeszcze bardziej), steruje rozmową na niekorzyść swojego rozmówcy. Słowem - zapędza go w kozi róg. Każdy ma jakieś dziwactwa, ale ja idę o zakład, że Drzyzga z większości ludzi potrafiłaby zrobić jakichś nienormalnych.

Uważam jednak, że nie udało jej się tego zrobić z ostatnią uczestniczką, Dominiką (Lulu). Nastolatka (16 lat!) w obliczu swoich poprzedników wypadła naprawdę dobrze. Wypowiadała się z sensem. Nie sprawiała wrażenia jakiejś psychicznej fanatyczki, ale mądrej dziewczyny z ciekawymi zainteresowaniami. Być może zawdzięcza to wsparciu swojej matki. Drzyzga próbowała zrobić z Dominiki dziwiaka, ale ona wytrącała jej wszystkie argumenty z ręki oraz potrafiła wyprostować fałszywe teorie kobiety. Zrobiła ona na mnie pozytywne wrażenie, także przez swoje radosne usposobienie.

Ja nie oceniam uczestników "Rozmów w toku", bo nie znam ich osobiście (oczywiście ludzi pokroju chłopaka, który wprost mówi o tym, że kobiety to tylko "dupa i cycki", nie mogę nazwać inaczej niż idiotami, ale to zupełnie inna sprawa), a wiem, że media potrafią wykreować i kretyna (no spójrzcie na podpis pod zdjęciem cosplayera Sebastiana - dla mnie to jakaś kpina), i inteligenta. Co prawda niektórzy mówią, że odcinki są wyreżyserowane, ale jak jest naprawdę - nie wiem. Osobiście miałam okazję spotkać dwóch uczestników tego talk-show - Jokera i Soohyun, znanych z piosenki... "Kotek pije mleko", która swego czasu była wyśmiewana w internecie. Choć mi ten psychodeliczny kawałek wcale nie przypadł do gustu, to muszę wam wyznać, że Soohyun okazała się być spokojną, miłą i trochę wstydliwą osobą. Tak dla wyjaśnienia - już nie mam z nią kontaktu.

Odcinka "Rozmów w toku" nie polecam. Pada tam kilka śmiesznych sów, ale nie przedstawia on żadnej wartości artystycznej, ani nie ma merytorycznej treści. Są o wiele ważniejsze i ciekawsze rzeczy, dla których warto poświecić 40 minut życia. Jedyne, co jest godne jakiejkolwiek uwagi, to ostatnie minuty, w których występuje Dominika aka Lulu.

Ja sama nie bawię się w cosplay (choć mam kilku znajomych, którzy się tym parają i bardzo ich lubię). Na pierwszy rzut oka nie wyglądam nawet jak "typowy otaku". Ot, zwykła dziewczyna w normalnych ubraniach. Jeśli już ubieram coś "dziwniejszego", to tylko na konwenty. Nie noszę nawet przypinek (ale to akurat bardziej wina tego, że kiedyś non stop je gubiłam). Za to czasem mijam w szkole lub na ulicy ludzi, którzy wyglądają, jakby się urwali z konwentu. I wiecie co? Zazdroszczę im tego, że potrafią wyrazić siebie, narażając się tym na złośliwe uwagi innych, Zazdroszczę im, bo sama bym się nie odważyła. Staram się być otwarta na krytykę, ale nie wytrzymałabym "hejtów" ze strony najbliższych. Nie zrozumcie mnie źle - znaczna większość moich znajomych (oraz rodzina) wie, że lubuję się w japońskich klimatach, konwentach itd. (także zdarza się, że słyszę jakieś kąśliwe, zabawne lub "zabawne" uwagi), ale bałabym się wejść na "wyższy etap" bycia mangowcem. I jak tu być sobą w dzisiejszych czasach?

A wy oglądaliście ten odcinek? Co o nim myślicie? I czy potraficie być sobą? Piszcze w komentarzach! :)

Swoją opinię wykreowałam na podstawie tego konkretnego odcinka, przyznaję się bez bicia.