Cesarzowa Ki

Środek tygodnia, godzina 16:00. Powrót ze szkoły, szybki obiad i bieg do salonu na "Wspaniałe stulecie" - tak od jakiegoś czasu wyglądały moje popołudnia. Z końcem odcinka szłam do swojego pokoju odrabiać lekcje, ale nie tego dnia. Nadszedł listopad i wybiła godzina 17:10, a ja nadal siedziałam przed telewizorem. Mój tato przełączył na TVP2 i moim oczom ukazały się azjatyckie twarze - oto już któryś z kolei odcinek "Cesarzowej Ki".

Wraz z kolejnymi minutami odcinka wzrastały moje zainteresowanie oraz irytacja tym, że nie wiem, co się wydarzyło wcześniej. Dezycja- oglądanie online od początku. I jedyne, co przychodzi do głowy, to wow... Kawał dobrej roboty. Gratulacje dla reżyserów (Han Hee, Lee Sung-Joon) i scenarzystów (Jang Young-Chul, Jung Kyung-Soon).

51-odcinkowa seria opowiada historię autentycznej postaci, Seung Nyang, która jako młoda dziewczynka zostaje wraz z matką wysłana jako danina z Goryeo do Yuanu. Udaje się jej jednak zbiec- w przeciwieństwie do jej matki, która ginie od wystrzelonej z kuszy strzały. Przed śmiercią wręcza Nyang obrączkę, która ma jej pomóc odnaleźć ojca. Od tej pory dziewczyna, w przebraniu chłopca, zmaga się z różnymi przeciwnościami losu - na początku w obronie własnego życia, a później w celu poprawienia warunków swojego ludu. Trudno mi napisać więcej o fabule, nie zdradzając istotnych wątków, co może popsuć przyjemność z oglądania.

Nigdy nie przepadałam za dramami (drama - koreański serial). Obejrzałam tylko kilka i irytowało mnie w nich mnóstwo rzeczy, taki jak: język (do japońskiego się przyzwyczaiłam i polubiłam, ale jakiś koreański czy chiński mnie nie przekonywał), przesadnie teatralna gra aktorska, schematyczność czy wstawki znane z anime (np. latające serduszka w anime są śmieszne lub urocze, ale z serialu robią tandetną parodię).

Ale "Cesarzowa Ki" ma w sobie "to coś". Owszem, tutaj także postacie czasem przesadnie reagują, ale przynajmniej potrafią dobrze pokazać swoje emocje (może Kristen Stewart powinna się wybrać do jakiejść koreańskiej szkoły filmowej?). Bohaterowie przechodzą metamorfozy. Zdradzają, nawracają sie, zakochują, mordują, spiskują, współpracują... Tak naprawdę do końca nie wiadomo, kto jest "dobry", a kto "zły". Nie ma za to spektakularnych przemian "od zera do bohatera", ale wszystko utrzymane jest w granicach realizmu. Tutaj, podobnie jak w prawdziwym życiu, różne wydarzenia weryfikują zachowania ludzkie.

Największe wrażenie zrobiły na mnie dwie drugoplanowe postacie. Przede wszystkim Tal Tal (z powodu fryzury rodem z anime, mój tato nazywał go "Amine"). Zdecydowanie najbardziej pozytywny bohater. Sympatyczny i przystojny, z uczciwością godną podziwu. Ale to jego piekielna inteligencja, której dorównywała chyba tylko Ki, i świetna dykcja podbiły serca tylu fanek. Po raz kolejny wow. Na oklaski zasługuje też pierwsza cesarzowa, Tanashiri. Genialna aktorka, choć postać, którą grała, nie budzi sympatii. Cesarzowa była równie śliczna, co okrutna. Chociaż denerwowała mnie jej tyrania w pałacu, to jej podły charakter nadawał serii smaczek, a postać Tanashiri i jej ojca, El Temura, pozwalała wykazać się głównej bohaterce, Ki.

Staram się jak mogę, żeby nikomu nie spoilerować, ale czasami samo wspomnienie o postaci jest spoilerem, więc w tym momencie się pohamuję. Przez to również niewiele mogę powiedzieć o trójce głównych bohaterów: Seung Nyang (Ha Ji-Won), cesarzu (Ji Chang-Wook) i królowi Wang Yu (Joo Jin-Ma). Ogólnie pierwsze odcinki trzymają wyższy poziom. Z czasem serial, który bawił, staje się wyciskaczem łez, a zaserwowany na początku delikatny romans Nyang z Wangiem z czasem zamienia się w trójkąt miłosny, co już podobało mi się mniej.

Od strony technicznej - walki na początku były niezłe, ale później wręcz śmieszne. Dodatkowo, miecz wbity w brzuch głównego bohatera nie zabija, ale strzała w nodze kogoś innego już tak. Na szczęście twórcy nie bali się zabijać lubianych postaci. Na plusa zasługują piękne stroje i cała ta otoczka historyczna. Przemawiająca muzyka pomagała wczuć się i nieraz przyczyniła do moich łez. Warto też wspomnieć, że drama zdobyła 11 nagrod oraz 20 nominacji.  Jedną wygraną zawdzięcza Ji Chang-Wook. Chociaż cesarza nie polubiłam, to aktorowi się należało. Zdecydowanie najlepiej zagrana postać. Wielki ukłon w jego stronę.

Zakończenie mnie rozczarowało, ale nie ujmuje to całej serii. Nawet jeśli, tak jak ja, nie lubisz seriali historycznych. Nawet jeśli, tak jak mój tato, uważasz dramy za pierdoły. Gwarantuję, że obok tej produkcji nie da się przejść obojętnie.Wybitne filmy dzielą się według mnie na takie, które mają niesamowitą, porywającą fabułę i są doskonałe pod względem technicznym oraz na takie, które trafiają do serc. "Ki" należy do tej drugiej kategorii. Bo to nie fabuła tworzy fenomen produkcji, ale wielowarstwowe, dynamiczne postacie i relacje pomiędzy nimi, które wzbudzają ogromne emocje. Z mojej strony gorąco polecam.

A wy oglądaliście "Cesarzową Ki"? Jakie są wasze wrażenia?