Byłam tam

Ja też tam byłam

Dawno dawno temu, w czasach, kiedy uczęszczałam do gimnazjum, byłam zadurzona w chłopaku z mojej klasy. Życie postanowiło spleść nasze losy, i tak spędziliśmy sobie drugą i trzecią klasę - zakochani i nierozłączni (czasem aż za bardzo!). Jak to zazwyczaj w takich "dojrzałych" gimnazjalnych związkach bywa - nasza miłość była "na zawsze", więc rozstaliśmy się, kiedy trafiliśmy do różnych liceów ;).

Oto maksymalnie skrócony opis epizodu z mojego życia. Choć luźne zakończenie może sugerować, że się tym nie przejęłam, to jednak wtedy nie było mi do śmiechu. Prawdę mówiąc, na trochę przestałam chodzić do szkoły, wpadłam w depresję, miałam myśli samobójcze, przestałam robić to, co lubię - np. rzuciłam pisanie (i przeniosłam się z humana na profil mat-fiz, ale to akurat wyszło na plus!)... Ogólnie straciłam frajdę z licealnego życia, którego wcześniej nie mogłam się doczekać.

Spytacie, czemu wspominam o tym na blogu o zgoła innej tematyce? Ano, właśnie. W tamtym (komuś się może zdawać, że gimbusiarskim) trudnym dla mnie okresie, uwielbiałam się dołować smutnymi piosenkami czy filmami. I tak właśnie - uwaga, dochodzimy do meritum! - natrafiłam na, najpierw anime, a potem dramę, "Bokura ga ita". Ale spokojnie, moja wcześniejsza historia nie miała służyć tylko opowiedzeniu, jak trafiłam na tę produkcję. A czemu jeszcze? Tego dowiecie się, czytając uważnie dalszy ciąg.

Bokura ga ita

Motoharu Yano to nieszczęśliwy nastolatek z trudną przeszłością - pewnego dnia w wyniku wypadku samochodowego ginie jego dziewczyna. To tragiczne wydarzenie wpływa na charakter chłopaka, który w połączeniu z ciągnącą się za nim opinią kobieciarza odpycha od niego jego koleżankę z klasy, Nanami Takahashi. Jednak z czasem dziewczyna odkrywa drugą naturę Yano i zakochuję się w nim. I do tego momentu brzmi to jak opis typowego shoujo (shoujo - gatunek anime i mangi przeznaczony głównie dla dziewcząt).

Jednak "Bokura ga ita" to coś więcej niż zwyczajna komedia romantyczna uwieńczona pocałunkiem w ostatnim odcinku. W tej produkcji zaserwowano nam opowieść o związku dopiero wkraczających w dorosłe życie nastolatków. Przedstawiono tu wszystkie aspekty relacji pomiędzy dwojgiem ludzi - nie tylko początkowy stan zakochania i zaślepienia. Bo przecież związek to również strach, cierpienie, zwątpienie i nieustanna walka w imię miłości. Jeśli ktoś oczekuje fajerwerków i niesamowitych zwrotów akcji, to niestety się rozczaruje, ale jeżeli liczycie na sporą dawkę emocji, to jak najbardziej polecam.

Tłumaczenie "Bokura ga ita" na język polski oznacza "byliśmy tam". I tu kolejne nawiązanie do mojej historii z początku posta. Bo wiecie, ja również tam byłam. Przeżywałam wszystko to, co bohaterowie. I tu chciałabym podważyć niektóre usłyszane przeze mnie opinie, że zachowania postaci są naciągane bądź nierealistyczne. Absolutnie się z tym nie zgadzam. Podczas oglądania serii byłam w tym samym wieku, co Yano i Nanami, i tak jak oni, zachowywałam się nieracjonalnie - na przemian jak dziecko i dorosły, czyli odpowiednio dla dziecka rozpoczynającego dorosłe życie.

Takahashi, dla niektórych irytująca, była o wiele mądrzejsza ode mnie. Wiedziała, kiedy powiedzieć "stop", nie poddawała się i dawała sobie radę. Motoharu zaś był niewiernym egoistą. Ale to, co mogę odnieść do swojego życia, to naiwność Nanami, wierzącą w każde kłamstwo swojego chłopaka.

Anime

O anime (na podstawie mangi) "Bokura ga ita" słyszałam bardzo wiele skrajnych opinii. Większość negatywnych ocen wynika z... kreski. Niestety, jest ona na naprawdę fatalnym poziomie. Być może przyczyną jest niski budżet, ale zajrzałam do mangi, i tam także kreska prezentuje się na słabym poziomie. Projekty postaci są urocze, ale ubogie tła, nieproporcjonalne części ciała czy znikające oczy (nawet w przybliżeniach na twarz), to, niestety, częsta przypadłość tego anime. Mnie to jednak nie zraziło. Czasem irytowało, ale nie na tyle, żeby przerwać seans. "Bokura ga ita" to dla mnie niechlujnie zapakowane pudełko przepysznych czekoladek.

Całe 26 odcinków przesiedziałam z chusteczkami w ręce (i, w razie rozpoczęcia seansu, polecam się w nie zaopatrzyć). Moje wzruszenie dodatkowo potęgowała opisana na początku sytuacja w moim życiu. Chociaż nie zdarza mi się płakać na filmach, to nie zliczę wylanych łez podczas oglądania "Bokura ga ita". Ale piękna, nieco smutna, historia miłosna, to nie jedyne, co dostaniemy od tego anime. Podobało mi się to, w jaki sposób - bez zbędnego fanserwisu - seria dotyka tematykę seksu. Dodatkowo było wiele scen, podczas których się uśmiechałam, a nawet śmiałam. Podsumowując: jest dramat i łzy, ale są też elementy komediowe i to zaprezentowane w dobry, a nie głupkowaty (jak to czasem bywa z humorem w anime) sposób. A wszystko to podano w ładnej, delikatnej oprawie muzycznej. Warto wspomnieć, że choć pojawia się tylko jeden opening, to - jak na niewielką ilość odcinków - jest sporo różnych endingów. Osobiście najbardziej przemówił do mnie utwór "Aishiteru" zaśpiewany przez przez zespół Mi.

Jak wspominałam, finałowa scena, to nie pocałunek będący początkiem związku głównych bohaterów. Zakończenie jest otwarte, jednak dosyć satysfakcjonujące. Scena końcowa anime jest jakoś w połowie mangi. Byłam ciekawa dalszych losów, ale manga mnie nie zachęciła. Na szczęście, kolejne wydarzenia opowiada druga część dramy.

Drama

Od strony technicznej nigdy nie spodziewam się wiele od dram, toteż się nie zawiodłam. Przełknęłam tandetne sceny, sztuczne scenerię i wcale nie wybitną grę aktorską, ale jak na tego typu produkcje, to "Bokura ga ita" i tak trzyma całkiem niezły poziom. Co prawda większość scen urzekła mnie bardziej w anime (nawet mimo słabej kreski. Swoją drogą, ten tytuł zdecydowanie zasługuje na remake), ale i tak zdarzyło mi się zapłakać.

Dopiero w drugiej części filmu znalazłam to, czego szukałam. Postacie, które poznaliśmy, są już dorosłe. Szkolne "problemy" licealistów zamieniają się w nieco bardziej życiowe. Bohaterowie już nie martwią się złą oceną ze sprawdzianu, ale (i bynajmniej nie mówię tu o Yano i Nanami!) studiują, pracują, zaręczają się, biorą śluby i... I właściwie tyle, jeżeli chodzi o fabułę bez spoilerów.

Poznając ten tytuł jako szesnastolatka, byłam nim zachwycona. Anime obejrzałam raz, ale do filmu wracałam wiele razy. Oceniłam go na filmwebie strasznie subiektywnie (za co powinno się mnie zlinczować!) na 9/10. Film ma wszystko to, co powinien mieć melodramat. Nie płakałam tyle nawet na "Ano hana...".  Pamiętam, że swoim łkaniem obudziłam moją śpiącą twardo jak kamień siostrę. Może to dlatego, że tam byłam, a może przez wielkość w swej prostocie, "Bokura ga ita" bardzo poruszyło moje serce i zostało w nim do dzisiaj.

Finał

Zawsze jest tyle rzeczy, o których jeszcze chcę wspomnieć, ale jak widzę, ile już wystukałam na tej klawiaturze, to zazwyczaj sobie odpuszczam. Dziś zapomniałam wspomnieć o jakiejkolwiek innej postaci niż Yano i Nanami (choć napomknęłam o zmarłej dziewczynie Motoharu, która - o ironio - miała na imię Nana), a przecież ta seria nie ma tylko dwóch bohaterów. Był tam na przykład jeszcze Masafumi Takeuchi, przyjaciel, a następnie rywal głównego bohatera. Tak, dobrze myślicie, w pewnym momencie serii pojawia się trójkąt miłosny. Take zaprzyjaźnia się z Takahashi i do granic możliwości wykorzystuje nieobecność Yano. Ale, jak to mówią, w miłości i na wojnie wszystkie chwyty są dozwolone.

Podsumowując moją historię - w moim życiu również był taki Takeuchi, to znaczy przyjaciel, który bardzo pomógł mi pozbierać się po utraconej miłości. Dziś ten przyjaciel jest moim chłopakiem i wiem, że bardzo mnie kocha i szanuje. W końcu się pozbierałam i jestem szczęśliwa, a moja pierwsza miłość to już tylko kilka miłych wspomnień. A jaką decyzję podjęła Nanami? Tego już możecie się dowiedzieć sięgając po mangę lub drugą część ekranizacji filmowej.

A czy wy byliście tam kiedyś? Jak wyglądała wasza pierwsza miłość? Oglądaliście lub czytaliście "Bokura ga ita"? Co o tym myślicie?